Opole i pietruszka

Z racji na okrągłą 50-tą rocznicę istnienia festiwalu opolskiego doszłam do wniosku,że trzeba obejrzeć transmisję przynajmniej z pierwszego dnia. Trochę spóznione zasiadłyśmy z kocią , pełne optymizmu,że będzie czego posłuchać i na co popatrzeć. Najpierw patrzyłyśmy z niedowierzaniem i bez podziwu na prowadzącego,który był nudny jak flaki i ciągle jakoś dziwnie się zginał.Usiłował być przy tym szalenie dowcipny. Koncert otworzyli ubiegłoroczni zwycięzcy,jakaś silna grupa,ale nie zrozumiałam ani słowa,bo śpiewali w dziwnym języku.Potem okazało się,że jednak po polsku tylko z dykcją na bakier. Za chwilę po scenie miotali się bracia Golcowie z zapałem wykrzykując? wyśpiewując?,.ze jak jest maj to oni wierzą w ten kraj,czy jakoś tak. Na resztę roku wiary chyba im brak no i słusznie.Potem smęciła jakaś śmiertelnie poważna dama z Varius,nie bardzo wiedziałam o czym, ona chyba zresztą też. Ale kiedy na scenę wyskoczyła panienka w czerwonym spodnium  i uciesznie podrygując wyrzucała z karminowych usteczek lawinę słów niewiadomego pochodzenia-dałam sobie spokój z patriotycznym obowiązkiem oglądania rocznicowego festiwalu.Jeśli zostały wybrane najlepsze piosenki i najlepsi wykonawcy to strach nawet pomyśleć o poziomie  tych co odpadli. Zrezygnowałam na korzyść prac społecznie-użytecznych,czyli przetwarzanie pietruszki. Pietruszka wzeszła gęsto i trzeba było ją przerwać.Szkoda mi było wyrzucać, świeże,młodziutkie listki.

 Posiekałam je uprzednio umywszy,powkładałam do malutkich pojemniczków,do każdego wlałam po 2-3 łyżki wody i do zamrażalnika.Można też użyć plastikowej kostkarki,takiej jak do mrożenia lodu do napojów.W ten sam sposób można zamrozić koperek.Po dodaniu do potrawy pachną jak świeże i nie tracą koloru.

Do festiwalu wróciłam jeszcze na chwilę w następnym dniu,w nadziei,że może....Ale straciłam złudzenia,kiedy nasza świeżutka gwiazda zaprezentowała piękną piosenkę Anny German "Człowieczy los".Chyba biedaczkę bolały zęby a może brzuch,bo takiej kakofonii jęków i  zawodzeń  nie dało się słuchać i ostatecznie pożegnałam tę narodowa imprezę.Przyznać muszę-bez żalu.