Młyn w Udziejku i grzybobranie.

 Młyn we wsi Udziejek  stoi na spiętrzeniu wody rzeki Szeszupy. Jest jednym z nielicznych wodnych młynów zachowanych na Suwalszczyżnie.  Powstał  na przełomie XIX-XX wieku . Właścicielami byli osadnicy  niemieccy. Po wojnie młyn został porzucony a majątek przejął Skarb państwa. Był użytkowany w celach gospodarczych ale  nieremontowany pomału popadał w ruinę. Co widać wyzej
po reformie administracyjnej obiekt przejęło starostwo suwalskie.

Młyn  po  remoncie, wygląda lepiej  ale jego otoczenie, niegdysiejsze budynki mieszkalny i gospodarczy to kompletna ruina.

W planach jest przekazanie młyna i  majątku gminie Jeleniewo. Może wtedy  coś się tu zmieni.
Wnętrze młyna jest niedostępne  a wygląda ciekawie. Zdjęcie jest z zasobów internetu, wklejam je, bo warto zobaczyć.

Po obejrzeniu młyńskich zakamarków ruszyliśmy w las.  Lasy tutejsze są niskie, zarosnięte, ciemne, nie lubię w nie wchodzić,  są   w większości ponure,  można trafić na żmije  , nie mówiąc o licznych pajęczynach- pająków boję się panicznie. Ale ogary poszły w las. I przyniosły  niezły plon.
Był tak obfity,ze trzeba było użyć  kaptura.

ja szłam skrajem lasu i zbierałam maślaczki.

Było ich całkiem sporo, siedzą juz w słoikach i czekają na  pożarcie.

Udziejek

To mała wioseczka otoczona lasami nad jeziorem Kamenduł.Ma bogatą historię związaną z osadnictwem na terenach Suwalskiego Parku Krajobrazowego. Najstarsze ślady tego osadnictwa sięgają epoki paleolitu. Czas to odległy ,dzieje ,choć ciekawe  nie kazdego zainteresują, skupię się więc na dniu dzisiejszym tego miejsca.
Zgodnie z mapą narodowościową zasiedlenia guberni suwalskiej w VIII i XIX w .SPK zamieszkiwało kilka  grup narodowościowych,etnicznych i wyznaniowych. Byli to Wielkorusini(Rosjanie),Mazurzy, Polacy, Żydzi,Żmudzini. W Udziejku,  Łopuchowie i Hańczy osiedliła się ludność pochodzenia niemieckiego.
W tym własnie Udziejku mieszka p. Jarek  i prowadzi gospodarstwo agroturystyczne- Rybakówkę

W  tym miejscu  ostatnie dni urlopu postanowili spędzić moi bliscy . Po namyśle postanowiłam dołączyć do nich, bo te trzy dni to moje jedyne w tym roku wakacje, których prawdę mówiąc bardzo potrzebowałam. A czas,który mnie czeka będzie  trudny.
Zostawiłam więc  inwentarz pod opieką M. i pojechałam, niedaleko, bo to tylko 20 km od Suwałk.
Środa minęła na pogaduszkach, wspominkach, obśmiewaniu różnych bliznich i sytuacji, spacerze i napawaniu się zielenią, ciszą ,spokojem.
Warunki dobre, mieszkanko z kuchenką, TV, WiFi, łazienką .

 Tu mieszkaliśmy.Poniżej dom gospodarzy, bardzo sympatycznych i goscinnych

 Widok z trasu:

Nad obejście mieli oko pies Misia

i Kot. Kierownikiem był zdecydowanie  Kot,trzymał łapę ( z wyszczerzonymi) pazurami nad wszystkimi.

Oczywiście po cichutku podsuwałam im smakołyki, bo z pewnością ich menu było ubogie.
Z Misią zakolegował się Spok, warszawiak, dla ktorego taka przestrzeń to coś, co w mieście tylko się śni.

 Pan Spok, zwany Księciuniem

We czwartek  pojechaliśmy do pobliskiego Jeleniewa a stamtąd na Górę Cisową, zwaną Suwalską Fudżijamą.

Cisowa Góra wznosi się 256m nad p.m. ,utworzona przez morenę czołową lodowca. Legenda mówi,ze została wzniesiona z piasku wydobytego z pobliskiego jeziora a nazwę wzięła od potężngo cisu rosnącego na jej  szczycie. Na C.Górze wzniesiony jest krzyż  poświęcony pamięci papieża Jana Pawła.  Widok z Góry zapiera dech. Warto zobaczyć na własne oczy. Po powrocie telefon- dzwoni opiekun koci, M.- nie ma Meli Musiała się wymknąć. Ale jak? to prawda,ze wchodząc i wychodząc trzeba uważać,ale to nie szpilka, jak to się stało?  Natychmiast jedziemy do Suwałk. na miękkich nogach wchodzę na  3 piętro, wstrzymuję oddech, otwieram.... pod drzwiami komitet powitalny w pełnym składzie! Ulga ogromna, kamień z serca. Domyślam się,ze Mela obraziła się na moją nieobecność,schowała w mysią dziurę(ma takich kilka) i postanowiła wyjść dopiero wtedy kiedy ja ją zawołam! Wracamy do Udziejka, dość wrażeń jak na jeden dzień. O następnych napiszę w następnym odcinku.